Joop Galama, 74, voelde zich tamelijk onaantastbaar. En geef hem eens ongelijk. Joop was werktuigbouwkundige; sinds zijn pensionering fietst en wandelt hij meerdere keren per week, tot wel 100 km. Daarnaast vindt hij ook nog tijd om te schaatsen, mee te doen aan wandeltochten en regelmatig in de tuin te werken. Hij gebruikt geen medicijnen en is kerngezond.

Joop en zijn vrouw Tine zijn zeer betrokken bij hartveiligheid. Joop zit in het bestuur van een organisatie die zich inzet voor hartgezondheid door in de gemeenten Lingewaard en Overbetuwe een netwerk te onderhouden van openbaar toegankelijke AED’s en door inwoners op te leiden in het geven van reanimatie en het gebruik van AED’s. Joop fietst elke week honderden kilometers om het netwerk van AED’s te controleren om ervoor te zorgen dat deze klaar zijn voor gebruik wanneer nodig; Tine geeft cursussen in reanimatie en het gebruik van een AED.

Op een zomeravond werkte Joop eerst wat in de tuin en kookte daarna het eten voor hemzelf en voor Tine, die later die avond een reanimatiecursus zou geven. Om een uur of half negen liep hij de 2 kilometer naar de cursuszaal waar Tine bezig was, om te helpen opruimen. Hij begon de reanimatiepoppen in te pakken maar zakte plotseling op zijn knieën; daarna viel hij op zijn rug en bleef liggen zonder nog te reageren.

Cursus in de praktijk gebracht

Tine zag ineens met eigen ogen de tekenen waarover ze het in haar cursus zo vaak over had gehad. Ze vermoedde dat Joop een plotselinge hartstilstand had en rende met één van de cursisten naar de ZOLL^® AED die even verderop aan de muur hing. Een andere cursist belde 112.

Tine opende de ZOLL AED 3^® en plakte snel de elektroden op de borstkas van Joop. De AED analyseerde zijn hartslag en gaf aan dat er een defibrillatieschok gegeven moest worden. Tine gaf hem reanimatie en luisterde naar de feedback van de AED om te zorgen dat Joop de best mogelijke reanimatie zou krijgen. Een burgerhulpverlener was al snel ter plaatse en binnen enkele minuten arriveerden ook de professionele hulpverleners om verdere levensreddende hulp te bieden.

In Nederland zijn de eerste professionele hulpverleners meestal al binnen 4 tot 6 minuten ter plaatse, maar Tine had de elektroden al zo ongeveer na een minuut op mijn borst.

Joop Galama,
overleefde een plotselinge hartstilstand

Tine en haar cursisten hadden er geen van allen op gerekend dat ze die avond hun opgedane kennis in de praktijk zouden moeten brengen met een daadwerkelijke plotselinge hartstilstand. Dankzij het fijnmazige netwerk van openbaar toegankelijke AED’s in Lingewaard en Overbetuwe kan er meestal binnen zes minuten een burgerhulpverlener met een AED bij een noodoproep zijn. Joop kreeg zijn plotselinge hartstilstand precies tijdens een cursus waarin mensen leerden hoe ze in zo’n geval moesten reageren.

In de ambulance kwam Joop even bij en hoorde hij Tine zeggen “Daar ben je weer.” Maar hij viel weer weg en werd pas later in het ziekenhuis wakker. Joop kan zich van het hele gebeuren niets herinneren. “Ik begroette de cursisten en werd ineens heel duizelig. Daarna weet ik niets meer,” verklaart Joop.

Artsen konden geen reden aanwijzen voor Joops plotselinge hartstilstand. Hij kreeg een implanteerbare cardioverter defibrillator (ICD) met pacemakerfunctie voorgeschreven om zijn hartritme te monitoren en te reguleren. “Hier kan ik wel oud mee worden,” zegt Joop.

Vertrouwen bevestigd

Joops verhaal laat wel zien dat een plotselinge hartstilstand iedereen kan overkomen. “Ik voelde me sterk en onaantastbaar. En toen dacht ik ineens, wow, ik was toch niet zo onaantastbaar,” aldus Joop. Door deze ervaring is zijn bevlogenheid voor het werk dat hij en Tine doen alleen maar groter geworden. Ze willen graag dat zo veel mogelijk mensen weten wat er met hem is gebeurd en hoe Tine en haar cursisten hebben geholpen zijn leven te redden.

Joop vraagt mensen geregeld: “Zou u uw buurman kunnen reanimeren? En kan hij u reanimeren?” Als mensen weten wat ze moeten doen bij een plotselinge hartstilstand kunnen gewone omstanders vrijwel meteen beginnen met reanimeren, terwijl de professionele hulpverleners nog onderweg zijn. “In Nederland zijn de eerste professionele hulpverleners meestal al binnen 4 tot 6 minuten ter plaatse,” legt Joop uit, “maar Tine had de elektroden al zo ongeveer na een minuut op mijn borst.” Hij is enorm dankbaar dat er geen kostbare tijd verloren is gegaan door te wachten op hulp.

En dankzij Tine en haar cursisten kan Joop gewoon weer doen wat hij voorheen deed. “Ik werk weer lekker in de tuin,” zegt hij. “En ik ben ook weer druk bezig met het controleren en installeren van AED’s.”